ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Του εμφανιζόταν ο Διάβολος άλλοτε σαν σκοτάδι και άλλοτε σαν φως

    Τις πρώτες ημέρες, που ήτανε και πιο ανήμπορος, του εμφανιζότανε ο διάβολος σαν φοβερό σκοτάδι, άβυσσος και γκρεμός. Ύψωνε τότε ο άρρωστος επίκληση στο βασιλέα Χριστό και λυτρωνότανε από το κακό. Αργότερα του ερχότανε σαν θηρίο ανήμερο.  Άλλοτε σαν πειρασμοί πατός είδους. Τρυπώνανε στο νου και στο σώμα του να τον ελκύσει, να τον παρασύρει. Αγωνιζόταν όμως ο πληγωμένος αετός του Πνεύματος! Έδινε μεγαλύτερο τόνο στην προσευχή κι έβλεπε ότι όλα είναι του διαβόλου, που όμως θέλει δεν θέλει θα νικηθεί από το Θεό. Την πιο μεγάλη δοκιμασία την περνούσε τις νύχτες εκείνες, που ο διάβολος του εμφανιζότανε σαν φως. Εκεί δηλαδή που έκλεινε για μια - δυο ώρες τα μάτια του να κοιμηθεί, γινότανε γύρω του φως ή παρουσιαζόταν ενώπιον του άγγελος ολόφωτος. Αυτή είναι η πιο καλοστημένη παγίδα και την έχει ο διάβολος για κείνους, που έχουνε πολύ προχωρήσει στη ζωή της προσευχής. Και οι συχνά οι προχωρημένοι πέφτουνε στην παγίδα. Τότε η πτώση είναι παταγώδης. Έχει μέσα της τόσο βάθος, που για να βγει από κει μέσα ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί πολύ, να χύσει πολλά δάκρυα. 

    Ο Γρηγόριος δε μας είπε αν έπεσε στη φοβερή τούτη παγίδα. Μας είπε όμως ότι πειρασμούς είχε. Και στο νου και στην καρδιά και στο σώμα. Γι'αυτό και ασκήτευε μέχρι την τελευταία του πνοή, γι'αυτό και παραδινότανε στην προσευχή. Έτσι, κατόρθωνε να διακρίνει στη νύχτα τις παγίδες του διαβόλου κι ας ήτανε τόσο δύσκολο. Δύσκολο, γιατί φως γίνεται ο προσευχόμενος με τη θεία χάρη, σαν φως παρουσιάζεται κι ο δάβολος. Φως το ένα, φως και τ'άλλο. Μα το αληθινό φως είναι ένα. Αυτός που έχει ταπείνωση βαθιά το καταλαβαίνει, οι άλλοι όχι. Στην πραγματικότητα, τη διακριτική αυτή δύναμη τη δίνει ο Θεός, αλλά τη δίνει στους ταπεινούς, όχι στους άλλους.

    Είναι γεγονός ότι τις δυσκολίες αυτές ο Γρηγόριος, με κάποιους τις συζητούσε. Όταν μπορούσε, άκουγε π.χ. πολύ και προσεχτικά το Γρηγόριο Νύσσης. Μα κείνος βρισκότανε μακριά, στη Νύσσα. Τον έβλεπε σπάνια, όταν ερχότανε στην Αριανζό ή στην Καρβάλη να πάρει συμβουλές από τον ασκητή μας Γρηγόριο. Ο ένας άνοιγε την καρδιά του στον άλλο. Τα μεγαλύτερα πνεύματα της θεολογίας, οι δύο Γρηγόριοι, συμβουλεύονταν ο ένας τον άλλο με άκρα ταπείνωση, ο καθένας σα να μην ήτανε τίποτα, σα να μην ήτανε κι αυτός όργανο μέγα του Θεού!. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Αμφιλόχιο Ικονίου, που ήτανε πρώτος ξάδερφος του ασκητή μας. Αυτός, μάλιστα, ταξίδευε συχνότερα προς Νανζιανό-Αριανζό, γιατί ανατολικά τους, στην περιοχή της Διοκαισάρειας, ο πατέρας του είχε χτήματα και υποστατικά. Έτσι ο Γρηγόριος έβρισκε την ευκαιρία να συζητάει και να τον συμβουλεύεται, μολονότι περισσότερο το αποζητούσε αυτό ο Αμφιλόχιος, που, βέβαια, δεν έφτανε το ύψος του Γρηγορίου... 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ" του κ. Στυλιανού Γ. Παπαδοπούλου, εκδόσεις Αποστολική Διακονία