ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΪΣΙΟΥ

ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΪΣΙΟΥ

 ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΕΛΙΤΣΟΥ, ΑΡΓΟΣ:

Εδώ και τριάντα χρόνια πάσχω από χρόνιο νευρολογικό σύνδρομο με παράλυση και αταξία και είμαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.

 Το καλοκαίρι του 1981 ήμουν φιλοξενούμενος στην Ιερά Μονή Γρηγορίου Αγίου Όρους. Με πλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας και μου είπε ότι αναλαμβάνει τα έξοδα για την Αμερική, καθ'΄οτι η Ιατρική έχει προχωρήσει και προβαίνει στην μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων.

 Η επιθυμία να ξανασταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω άναψε μέσα μου, με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι λογισμοί μήπως πρέπει να προβώ στο ανωτέρω εγχείρημα. 

Τους λογισμούς μου τους εξαγόρευσα στους πατέρες της Ιεράς Μονής που με φιλοξένούσε, αλλά αυτοί με απεθάρρυναν λέγοντας :

- Κώστα κάθησε φρόνιμα...μην πας γυρεύοντας...

-Ναι, ναι, πάω γυρεύοντας! Δεν ξέρετε σεις τι τραβώ εγώ!

 Την επομένη συνοδευόμενος από τον πατέρα Τιμόθεο κατευθύνομαι προς τις Καρυέςγια να συνατήσουμε τον γέροντα Παϊσιο.

Ήθελα να τον ρωτήσω, αν πρέπει να πάω στην Αμερική. Στις πέντε το πρωϊ στον χώρο του παλαιού ιατρείου των Καρυών, αφού είχε ενημερωθεί ο Γέροντας έγινε η συνάντηση μαζί του. Για εμένα ήταν πολύ δύσκολο να μεταβώ στην Παναγούδα, λόγω της παραλυσίας μου, εξ ου και ο τόπος της συνάντησης. Ο Γέροντας άκουσε τον λογισμό μου και με σταύρωσε στο κεφάλι με το λείψανο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου που είχε μαζί του. Κατόπιν έπιασε τα παράλυτα πόδια μου και τα ασπαζόταν λέγοντας:

- Ποδαράκια, ποδαράκια αυτά θα σε πάνε στον παράδεισο και δεν το καταλαβαίνεις...

...Στην Αμερική να μην πας. Θα σε κάνουν πειραματόζωο. 

Μόλις άκουσα το λόγο του Γέροντα αναπαύθηκα. Έπειτα με κοίταξε στα μάτια και μου λέγει:

- Σήκω να περπατήσουμε. Νόμιζα πώς ο Γέροντας αστειευόταν. Μου το ξαναλέγει.

-Άντε θα σηκωθείς καμμιά φορά;

- Γέροντα του λέγω εγώ δεν μπορώ!

Με αρπάζει τότε στην αγκαλιά του, με σηκώνει και αρχίσαμε να περπατάμε, ενώ προσευχόταν με δάκρυα στα μάτια.  Αισθανόμουν ότι περπατούσα σα να είχα φτερά και βλέποντας τον εαυτό μου όρθιο τριάντα χρόνια μετά την εμφάνιση της ασθένειας, συγκινήθηκα και έβαλα τα κλάμματα. Έπειτα με έβαλε να καθήσω πάλι πίσω στο καρότσι, κάθησε δίπλα μου σε μια καρέκλα και μου λέγει:

- Άκουσε παιδί μου, ο Θεός, δεν θέλει να γίνεις ποτέ καλά. Χειρότερα θα πηγαίνεις, καλύτερα όχι. Αλλά να γνωρίζεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που μαζεύονται γύρω σου και σε διακονούν, σώζονται με αυτόν τον τρόπο, βοηθώντας και βοηθούμενοι, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Γίνεσαι ένα μέσο σωτηρίας ψυχών. Ο Θεός αυτό ζητάει από εσένα. Για αυτό να μην φύγεις ποτέ από το Άργος.

Πράγματι, ο Κωνσταντίνος δεν έφυγε ποτέ από το Άργος. Με την πάθηση του οδήγησε πολύ κόσμο στο πλάι του, στήριγμα στον καθημερινό αγώνα του. 

Γενηθήτω το θέλημα ΣΟΥ ως εν ουρανώ και επί της γής.

Απόσπασμα από το βιβλίο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ (1924-1994) ΘΑΥΜΑΤΑ & ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ