ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ - Η ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ

Ειτα λαμβάνει έκαστος τα ιερά αυτού άμφια και προσκυνεί τρις κατά ανατολάς λέγων το: 
Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησον με. 
Ειτα ο Διάκονος προσέρχεται τω Ιερεί κρατων το στιχάριον, το οράριον και τα επιμανίκια και λέγει: 
Ευλόγησον, Δέσποτα, το στιχάριον συν τω οραρίω.
Ο δε Ιερεύς σφραγίζων αυτά λέγει: 
Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Άμήν. 
Και ασπαζόμενος ο Διάκονος την δεξιάν του Ιερέως, υποχωρεί εις το διακονικόν και ενδύεται το στιχάριον.

 Την ημέρα της χειροτονίας του ο Ιερεύς ενδύθηκε για πρώτη φορά "τον μακρύ άγιο χειτώνα...και την ιερατική στολή του Αγίου Πνεύματος". Από την ημέρα εκείνη, κάθε φορά που ετοιμάζεται να λειτουργήσει, παίρνει ένα-ένα τα ιερά άμφια, τα ευλογεί σταυροειδώς, τα ασπάζεται και τα φορεί. Με τις πράξεις αυτές δείχνει ότι τα ιερά άμφια "είναι αγιασμένα, και αγιάζονται με τον Σταυρό του Χριστού, και η έδυσή τους μεταδίδει τον αγιασμό"...Ο ιερεύς, φορώντας την στολή του, μας υπενθυμίζει πώς ενώ είναι εκ του κόσμου τούτου, δεν ανήκει μόνο στον κόσμο αυτό. Στέκεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό, γέφυρα από την οποία ανέρχονται οι προσευχές μας στον Ύψιστο και κατέρχονται οι δωρεές του Θεού.

Ο δε Ιερεύς λαβων το στιχάριον, προσκυνήσας τρις κατα ανατολάς, ευλογών αυτο σταυροειδώς, λέγει:
Ευλογητός ο Θεός ημών, πάντοτε· νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 
Και ενδύεται αυτό λέγων: 
Του Κυρίου δεηθώμεν. Κύριε ελέησον.
Αγαλλιάσεται η ψυχή μου επί τω Κυρίω· ενέδυσε γαρ με ιμάτιον σωτηρίου και χιτώνα ευφροσύνης περιέβαλέ με· ως νυμφίω περιέθηκέ μοι μίτραν και ως νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμω, πάντοτε· νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Άμήν. 

Το Στιχάριο, άμφιο κοινό και για τους τρεις βαθμούς της Ιερωσύνης, συμβολίζει τον φωτεινόμορφο χιτώνα του Βαπτίσματος, την Χάρι που είναι κοινή για όλους τους πιστούς. Η ισότητα του Λειτουργού με τους πιστούς υπογραμμίζεται με το Στιχάριο. Αρχικά το Στιχάριο ήταν αποκλειστικά λευκού χρώματος: Σύμβολο της αγνότητος, αλλά και του αγγελικού ύψους της ιερατικής διακονίας. Εικονίζει επίσης το καθαρό και αμόλυντο της ιερατικής τάξεως. Ο Λειτουργός, ώς Άγγελος εν αισθήσεσι αστραπτούσαις, περιμένει τους πιστούς στο άγιο Θυσιαστήριο -τον ζωοδόχο τάφο του Χριστού-για να τους προσκαλέσει στο δείπνο της Αναστάσεως, στο δείπνο της Θείας Ευχαριστίας.  

Είτα σφραγίσας και περιτιθέμενος το επιτραχήλιον λέγει: 
Ευλογητός ο Θεός, ο εκχέων την χάριν αυτού επί τους Ιερείς αυτού· ως μύρον επί κεφαλής το καταβαίνον επί πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών, το καταβαίνον επί τον έαν του ενδύματος αυτού· πάντοτε· νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Άμήν. 

 

Το Επιτραχήλιον είναι το σύμβολο της Χάριτος της Ιερωσύνης και της συμμετοχής του Ιερέως στην ιερωσύνη του Χριστού. Η θεία Χάρις ως μύρο κατέρχεται από την κεφαλή της Εκκλησίας, τον Χριστό, στον πώγωνα (τα γένια), που είναι ο Λειτουργός (ως διάδοχος των Αποστόλων), και φθάνει ως την άκρη του ενδύματος (η λέξη ώα σημαίνει ούγια) που είναι οι πιστοί. Το Επιτραχήλιο φανερώνει ότι ο Ιερεύς βρίσκεται κάτω από την κεφαλή, τον Χριστό. Πρέπει να υποτάσσεται με ταπείνωση στον ζυγό του Χριστού, και να εργάζεται τα ιερά έργα Του μαζί με αυτόν.   

 

 

 

 ΠΗΓΗ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

              ΙΕΡΟΝ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΝ ΚΕΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ (2)

Μετὰ τὴν ἀπόλυσιν, στραφέντες πρὸς δυσμᾶς καὶ ὑποκλίναντες ἀμφότεροι τὴν κεφαλὴν πρὸς τὸν λαόν, εἰσέρχονται εἰς τὸ θυσιαστήριον λέγοντες ἕκαστος:

 Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκόν σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου.

Καὶ προσκυνήσαντες τρὶς πρὸ τῆς ἁγίας Τραπέζης, ἀσπάζονται τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ τὴν ἁγίαν Τράπεζαν. Εἶτα λαμβάνει ἕκαστος τὰ ἱερὰ αὐτοῦ ἄμφια καὶ προσκυνεῖ τρὶς κατὰ ἀνατολὰς λέγων τὸ

Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

 Ο Λειτουργός εισέρχεται στον ουρανό. Το οικοδόμημα του Ναού είναι η εικόνα του σύμπαντος κόσμου. Ο κυρίως Ναός είναι η εικόνα της γης, ενώ το ιερό Βήμα είναι η εικόνα του ουρανού. Τώρα ο Λειτουργός εισέρχεται στο άγιο Βήμα, το οποίο συμβολίζει τον ίδιο τον ουρανό. Εκεί θα εκπληρώσει την αγγελική διακονία του. Γι' ἀυτό πρέπει ο ιερωμένος να είναι τόσο καθαρός ώστε να στέκεται ανάμεσα στις αγγελικές Δυνάμεις, στον ίδιο τον ουρανό. 

Το άγιο Θυσιαστήριο είναι το σύνορο του Ουρανού και της γής. Είναι θρόνος δόξης και κατοικητήριο του Θεού. Διηγείται ο αββάς Λεόντιος στο Λειμωνάριον: "Μια Κυριακή πήγα στην Εκκλησία να μεταλάβω. Όταν εισήλθα μέσα, είδα Άγγελο να στέκεται στα δεξιά του Θυσιαστηρίου...και άκουσα φωνή που έλεγε: Αφότου εγκαινιάσθηκε το Θυσιαστήριο αυτό, μου ανατέθηκε να παραμένω μέσα".

 ΠΗΓΗ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

              ΙΕΡΟΝ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΝ ΚΕΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ - Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ 

Μέλλων ὁ ἱερεὺς τὴν θείαν ἐπιτελεῖν Μυσταγωγίαν, ὀφείλει προηγουμένως μὲν κατηλλαγμένος εἶναι μετὰ πάντων καὶ μὴ ἔχειν τι κατά τινος· καὶ καρδίαν δέ, ὅση δύναμις, ἀπὸ πονηρῶν τηρῆσαι λογισμῶν, ἐγκρατεύεσθαί τε μικρὸν ἀφ' ἑσπέρας καὶ ἐγρηγορηκῶς διάγειν μέχρι τοῦ τῆς Ἱερουργίας καιροῦ.  

Η αρχική προϋπόθεση για να πλησιάσει ο ιερεύς στο Άγιο θυσιαστήριο είναι η ανεξικακία και η αγάπη. "Έαν ουν προσφέρης τό δώρον σου επί τό θυσιαστήριον κάκει μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου και ύπαγε πρώτον, διαλλάγηθι τω αδελφώ σου καί τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου". 

Ο Χριστός δηλαδή θεωρεί την τιμή που προσφέρεται στον ίδιο κατώτερη, σε σχέση με την αγάπη για τον πλησίον μας. Πολύ τιμά την αγάπη και την θεωρεί θυσία ανώτερη από κάθε άλλη θυσία.  

 Το βράδυ πριν την θεία λειτουργία ο Λειτουργός μόνος του, ενώπιος Ενωπίω, ετοιμάζει την καρδιά του. Διώχνει από μέσα του κάθε αίσθημα μνησικακίας και κάθε πονηρό λογισμό, καθαρίζεται με την εγκράτεια και αγρυπνεί προσευχόμενος. Το πρωί μέσα στο ναό θα ζητήσει την εξ΄ύψους δύναμη για να προσεγγίσει το άγιο Θυσιαστήριο και να μπορέσει να πει στον Κύριο:  Ετοίμη ή καρδία μου ο Θεός, Ετοιμη η καρδία μου άσομαι και ψαλώ...

 Τοῦ δὲ καιροῦ ἐπιστάντος ὁ ἱερεὺς καὶ ὁ διάκονος ἐξέρχονται τοῦ ἱεροῦ Βήματος καὶ ποιήσαντες μετάνοιαν πρὸ τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου, ἔρχονται ἔμπροσθεν τῆς Ὡραίας Πύλης καὶ προσκυνοῦσι τρὶς λέγοντες ἕκαστος καθ' ἑαυτόν:
 
Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ καὶ ἐλέησόν με.

 Εἶτα λέγει ὁ διάκονος:

 Εὐλόγησον Δέσποτα.

 Ὁ ἱερεύς:

 Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε· νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 Ὁ διάκονος:

 Ἀμήν.

 Ὁ ἱερεύς:

  Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι. Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε...

  Ὁ διάκονος:

 Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός (τρίς).  Δόξα...  Καὶ νῦν...   Παναγία Τριάς...  Κύριε, ἐλέησον (τρίς). Δόξα...  Καὶ νῦν...  Πάτερ ἡμῶν...

  Ὁ ἱερεύς:

  Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ Βασιλεία...

 Ὁ διάκονος:

 Ἀμήν.

Όταν έλθει η καθορισμένη ώρα της θείας Λειτουργίας, ο Λειτουργός, μαζί με τον Διάκονο, "παίρνει Καιρό". Καιρός είναι μια σύντομη ακολουθία που γίνεται προ της Ωραίας Πύλης και συμβολίζει τον καιρό της ενανθρωπήσεως του Χριστού . Η ακολουθία του Καιρού μας προετοιμάζει για την υποδοχή του βασιλέως Χριστού και την συμμετοχή στο δείπνο της Βασιλείας του.  Η Θεία Λειτουργία είναι μια Σύναξη: Όλα τα τέκνα του Θεού συνάγονται επί το αυτό, εκεί όπου συλλειτουργεί ο ουρανός και η γη, το παρελθόν, το παρόν και μελλόν. Η Σύναξη της Εκκλησίας εκτείνεται "όχι μόνο σε όλη την οικουμένη, αλλά και σε όλους τους αιώνες" .

 

Εἶτα λέγουσι τὰ τροπάρια ταῦτα μετὰ κατανύξεως.

Ὁ ἱερεύς:

Ἐλέησον ἡμᾶς Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς· πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν· ἐλέησον ἡμᾶς.

  Ὁ διάκονος:

  Δόξα Πατρί...  Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς· ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν· μὴ ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν· ἀλλ' ἐπίβλεψον καὶ νῦν ὡς εὔσπλαγχνος καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν· σὺ γὰρ εἶ θεὸς ἡμῶν καὶ ἡμεῖς λαός σου· πάντες ἔργα χειρῶν σου καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα.

  Ὁ ἱερεύς:

  Καὶ νῦν...  Τῆς εὐσπλαγχνίας τὴν πύλην, ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη θεοτόκε· ἐλπίζοντες εἰς σὲ μὴ ἀστοχήσωμεν· ρυσθείημεν διὰ σοῦ τῶν περιστάσεων· σὺ γὰρ εἶ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν χριστιανῶν.

  (Τούτου δὲ λεγομένου ἀνοίγεται ἡ Ὡραία Πύλη).

Ὦ ἀγάπη θεία, ποῦ Χριστόν περιέχεις; Ποῦ αὐτόν κατακρύπτεις; Τί τόν τοῦ κόσμου Σωτῆρα λαβοῦσα, μακράν γέγονας ἀφ̓ἡμῶν; Ἄνοιξον καί ἡμῖν τοῖςἀναξίοις μικράν σου θύραν, ἵνα καί ἡμεῖς ἴδωμεν τόν δἰἡμᾶς παθόντα Χριστόν καί πιστεύσωμεν τῷ ἐλέει αὐτοῦ ὡς οὐκέτι ἀποθανοῦμεν ἀφ̓οὐ αὐτόν θεασόμεθα. Ἄνοιξον ἡμῖν ἡ θύρα αὐτῷ γενομένη εἰς τήν διά σαρκός αὐτοῦ ἐπιφάνειαν, ἡ

Βιασαμένη τά ἄφθονα καί ἀβίαστα σπλάχνα τοῦ ἡμετέρου Δεσπότου εἰς τό βαστάσαι τάς ἁμαρτίας καί τάς νόσους ἁπάντων, καί μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς λέγουσα· «Οὐκ οἶδα ὑμᾶς». Γενοῦ μεθ̓ἡμῶν, ἵνα γνωρίσῃς ἡμᾶς· ἀγνώριστοι γάρ σοι τυγχάνομεν. Ἐνοίκησον ἐνἡμῖν, ἵνα διά σέ καί ἡμᾶς τούς ταπεινούς ὁ Δεσπότης ἐλθών ἐπισκέψηται προϋπαντώμενος παρά σοῦ.. (Οσίου Συμενών του Νέου Θεολόγου).

Η Υπερευλογημένη είναι η παρθενική Πύλη δια μέσου της οποίας ανατέλλει το φως της θείας ευσπλαχνίας. 

Ὁ διάκονος:

 Κύριε ἐλέησον (ιβ΄). Δόξα, Καὶ νῦν.

 Καὶ ποιοῦσι σταυροὺς καὶ μετανοίας τρεῖς.

Είναι δύο ειδών οι μετάνοιες, οι μικρές και οι μεγάλες. Με τις μικρές, κάνοντας το σημείο του Σταυρού, υποκλινόμαστε ενώπιον του Κυρίου ή των Αγίων. Με τις μεγάλες, οι οποίες ονομάζονται γονυκλισίες, προσπίπτουμε στο έδαφος, προσκυνώντας ταπεινά την μεγαλειότητα του Δημιουργού. Εδώ εννοεί μικρές μετάνοιες. 

Εὐθὺς δὲ ἀσπαζόμενοι τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, λέγουσι:

 

Τὴν ἄχραντον εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ σταυρῷ ἵνα ρύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ. Ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν κόσμον.

 

Καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου λέγοντες:

 

Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα πηγὴ συμπαθείας ἀξίωσον ἡμᾶς Θεοτόκε· βλέψον εἰς λαὸν τὸν ἁμαρτήσαντα, δεῖξον ὡς ἀεὶ τὴν δυναστείαν σου· εἰς σὲ γὰρ ἐλπίζοντες τὸ Χαῖρε βοῶμέν σοι, ὥς ποτε ὁ Γαβριήλ, ὁ τῶν ἀσωμάτων ἀρχιστράτηγος.

 

Τὴν δὲ τοῦ Προδρόμου εἰκόνα λέγοντες:

 

Μνήμη δικαίου μετ' ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου, Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν Ἄδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Εἶτα ἀσπαζόμενοι τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου τοῦ Ναοῦ λέγουσι τὸ Ἀπολυτίκιον αὐτοῦ.

Οι άγιες εικόνες μας παρακινούν στη δοξολογία. Ο ναός με τις άγιες εικόνες είναι ο χώρος που τελείται η Θεία Λειτουργία. Εκεί γινόμαστε σύγχρονοι και σύνοικοι της Παναχράντου Θεοτόκου και πάντων των αγίων. "Είδα την καρτερία του Μάρτυρος, την ανταπόδοση των στεφάνων και η προθυμία σαν φωτιά με καίει για να τον μιμηθώ με ζήλο. Προσπίπτω και προσκυνώ το Θεό δια μέσου του Μάρτυρος και κερδίζω την σωτηρία".  

Μετὰ δὲ τὸν ἀσπασμὸν τῶν ἁγίων εἰκόνων ἔρχονται ἔμπροσθεν τῆς Ὡραίας Πύλης. Καὶ λέγει ὁ διάκονος:

  Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν, Κύριε ἐλέησον.

  Καὶ ὁ ἱερεὺς ὑποκλινόμενος ἀσκεπὴς λέγει τὴν εὐχήν:

  Κύριε, ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψους κατοικητηρίου σου καὶ ἐνίσχυσόν με εἰς τὴν προκειμένην διακονίαν σου· ἵνα ἀκατακρίτως παραστὰς τῷ φοβερῷ σου βήματι, τὴν ἀναίμακτον ἱερουργίαν ἐπιτελέσω. Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

  Ὁ διάκονος:

  Ἀμήν.

  Καὶ ὁ ἱερεὺς ποιεῖ μικρὰν ἀπόλυσιν. 

Στην Θεία Λειτουργία ο Ιερεύς δανείζει την γλώσσα του και προσφέρει το χέρι του. Ο πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα τελεί τα πάντα. Επομένως ο Ιερεύς είναι μόνον υπηρέτης, υπηρετεί τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας. Ο Ιερεύς ζητά  από τον Χριστό ενίσχυση για να ιερουργήσει τη διακονία του.

 ΠΗΓΗ: Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

              ΙΕΡΟΝ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΝ ΚΕΛΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΤΟ ΓΝΩΜΙΚΟΝ...ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΟ ΓΝΩΜΙΚΟΝ...ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνη, με την χαρά που
νιώθει, όταν παίρνη

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - ΕΟΡΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - ΕΟΡΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.

Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

 

Στὸ μέτωπο, σ᾿ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἄλαφροπερπατητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἄναριγμενη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια. Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

 

Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα

Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο.

Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.

Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.

- Τὶς εἶ; Μιλιά...

Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ;

Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!

Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.

Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

 

Θαῦμα στὸ Μπούμπεση

Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας.

Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν.

Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.

- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.

Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ-σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ᾿ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ᾿ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.

- Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.

- Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.

Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ 

ΠΗΓΗ: http://users.sch.gr/aiasgr/Theotokos_Maria/Giortes/H_Agia_Skeph_ths_Theotokou.htm